ماجرای رفت و برگشت دنیل دی لوئیس به سینما
دنیل دی-لوئیس، بازیگری که سه بار جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرده، پس از هشت سال سکوت هنری به صحنه سینما بازگشته است. این بار نه برای جلب توجه، بلکه برای ادامه همان مسیری که از «مشت‌زن» تا «لینکلن» پیموده بود: جست‌وجوی بی‌وقفه حقیقت در نقش و تصویر کردن زندگی در زیر پوست کاراکتر.
فاصله‌های انتخابی: تعمق و خستگی خلاق
در سال ۲۰۱۷، پس از موفقیت «رشته خیال» به کارگردانی پل توماس اندرسن، دی-لوئیس اعلام کرد دیگر بازی نمی‌کند. اما این کناره‌گیری هرگز بازنشستگی مطلق نبود، بلکه توقفی در جهت تجدید انرژی و تمرکز بر پروژه‌های شخصی:
- دوری نخست: بین «مشت‌زن» (۱۹۹۷) تا «دار و دسته‌های نیویورکی» (۲۰۰۲)، زمانی که در کارگاه ساخت کفش به استاد ایتالیایی Stefano Bemer پیوست.
- وقفه اخیر: از «رشته خیال» تا «شقایق»، توقفی برای بازاندیشی درباره نقش هنر در زندگی و جایگاه شخصی دی-لوئیس در داستان‌هایی که روایت می‌کند.
شعله‌ای تازه در کنار نسل جدید
بازگشت دی-لوئیس این‌بار برخلاف دفعات پیش، با انگیزه‌ای خانوادگی رقم خورد. همکاری با پسرش، رونان دی-لوئیس، در فیلم «شقایق» دو دلیل اساسی داشت:
- احیای اشتیاق قدیمی به بازیگری
- ادامه میراث تأثیرگذار در روش بازیگری
هم‌افزایی یک استادِ بی‌مثال با شور و خلاقیت نسل جوان، سبب شد موتور درونی دی-لوئیس بار دیگر روشن شود و تجربه‌ای مشترک به‌یادماندنی رقم بخورد.
میراثی فراتر از جوایز
دی-لوئیس نه صرفاً برای افتخاراتش در اسکار مشهور است، بلکه به دلیل لایه‌به‌لایه پیش بردن هر نقش و تبدیل جزئیات روزمره به جلوه‌هایی انسانی، در تاریخ سینما ماندگار شده. بازگشت او به سینما یادآوری می‌کند:
- هنر نیاز به تنفس دوباره دارد
- الهام‌بخشی می‌تواند از نزدیک‌ترین افراد آغاز شود
فیلم «شقایق» قرار است سپتامبر در جشنواره فیلم نیویورک روی پرده برود. هرچند دی-لوئیس مدت‌ها از چشم‌ها دور بود، اما بازگشت او نشان می‌دهد که تعهد به نقش و هم‌داستانی با خانواده می‌تواند جرقه‌ای باشد برای احیای نبوغی که همیشه در انتظار فرصتی تازه بوده است.
About the Author
