موسیقی‌های بومی با اصالتی کهن، هر نغمه‌اش داستانی از زندگی مردمان گذشته را بازمی‌گوید و انعکاس این روایت‌ها، التیامی عمیق برای روح و روان شنونده است. وقتی آوای محلی دهکردی در فضای امروز طنین‌انداز می‌شود، انسان گویی به لحظاتی دور پرتاب می‌شود و دغدغه‌ها برای دقایقی رنگ می‌بازند.
ریشه‌های جمعی و اصالت آواها
جواد خاکسار حقانی، آهنگساز و پژوهشگر موسیقی در چهارمحال و بختیاری، معتقد است که قدمت موسیقی محلی بختیاری—شامل دهکردی—به بیش از دو تا سه هزار سال می‌رسد. بر خلاف سبک‌های تجاری، این نغمه‌ها نه محصول یک ستاره، که ثمره حافظه‌ی جمعی مردمانی است که هر روز و هر شب آن را در دل یکدیگر زنده نگه می‌دارند.
- هر ملودی بومی، آغازی از یک آیین، یک لهجه و یک زندگی خاص است.
- انتقال شفاهی قطعات و بازآفرینی مداوم آن‌ها با سازهای امروزی (پیانو، گیتار) نشان می‌دهد چگونه اصالت و نوآوری می‌توانند در هم بیامیزند.
پایدارسازی هنر محلی فراتر از جشنواره‌ها
اگرچه جشنواره‌ها فرصتی کوتاه برای گردهم‌آیی دوستداران موسیقی بومی فراهم می‌کنند، اما ماندگاری این میراث نیازمند برنامه‌های بلندمدت است:
- آموزش رسمی در مدارس و مراکز هنری گنجاندن دوره‌های موسیقی محلی در برنامه درسی و حمایت از استاد–شاگردی سنتی که نسل آینده را با ریشه‌ها پیوند دهد.
- سکوهای دیجیتال و بین‌المللی‌سازی ضبط حرفه‌ای قطعات محلی، انتشار آن‌ها در پلتفرم‌های جهانی و تولید ویدئوهای مستند برای معرفی هر نغمه به مخاطب خارجی.
در جهانی که موسیقی به سرعت در حال تغییر است، حفظ و تقویت نغمه‌های محلی می‌تواند بار دیگر نشان دهد چه ظرفیت بزرگی در آواهای نادیده‌گرفته‌شده‌ی فرهنگ ما نهفته است؛ موسیقی‌ای که شاید ساده به نظر آید، اما درمانگری است برای اضطراب روزمره و پیوندی است میان نسل‌های گذشته و آینده.
