
وودی آلن بازیگرانی که با من کار نمیکنند اشتباه میکنند
وودی آلن، کارگردان پرآوازه هالیوود، بار دیگر در جدالی رسانهای قرار گرفته است. او که پس از انتشار اتهامات سوءاستفاده جنسی از دخترخواندهاش، دیلن فارو، با واکنش منفی بسیاری از همکاران روبهرو شد، در مصاحبهای اخیر با وال استریت ژورنال از فرهنگ «کنسل کالچر» (فرهنگ طرد) انتقاد کرد و گفت بازیگرانی که همکاری مجدد با او را رد کردهاند، «اشتباه» میکنند.
آلن ضمن رد مجدد اتهامات وارده، طرز رفتار جریانهای رسانهای و واکنش سریع برخی بازیگران را «غیرمنصفانه و احمقانه» توصیف کرد و ابراز امیدواری نمود که روزی حقایق بیشتر آشکار شده و همکاران سابقش به درک بهتری از ماجرا برسند. او در عین حال تأکید کرد که این موضعگیریها، خللی در پشتکار و تمرکز او ایجاد نمیکند و قصد دارد با پروژههای تازه بار دیگر حضوری قوی در سینما داشته باشد.
چالشها و تنشهای پیشرو
آلن سه دهه است که زیر سایه اتهامات قرار دارد و موج اخیر کنارهگیری بازیگران، بهویژه ستارگان آنچنان کهنهای چون مایکل کین، کالین فرث و گرتا گرویگ، وزن این بحث را سنگینتر کرده است. از سوی دیگر، دیلن فارو—امروز زنی ۴۰ ساله—بارها بر اصالت ادعایش تأکید کرده و هرگونه شستوشوی مغزی را رد میکند.
این تقابل، نمایانگر پرسشهای اساسی سینما درباره:

- مسئولیت اخلاقی هنرمندان در زمانه جریانهای اجتماعی پرشتاب
- ارتباط میان میراث هنری یک کارگردان و رفتارهای شخصی او
است؛ مسائلی که حول محور «آیا میتوان هنرِ یک نفر را مستقل از زندگی شخصیاش قضاوت کرد؟» شکل میگیرند.
میراث هنری و فهرست پُرچالش فیلمها
با وجود همه تنشها، کارنامه آلن همواره الهامبخش منتقدان و سینماگران بوده است. از میان بیش از ۵۰ فیلم او، برخی عناوین مهم عبارتاند از:
- «آنیهال» (۱۹۷۷)؛ برنده اسکار بهترین فیلمنامه
- «منهتن» (۱۹۷۹)؛ تصویری شاعرانه از نیویورک
- «نیمهشب در پاریس» (۲۰۱۱)؛ احضاریهای عاشقانه به عصر طلایی ادبیات
- «کافه سوسایتی» (۲۰۱۶)؛ بازتابی نوستالژیک از هالیوود قدیم
اگرچه برند «وودی آلن» هنوز برای عدهای نماد خلاقیت و استقلال سینمایی است، اما پروندههای اخلاقی او همچنان پرسش درباره مرزهای پذیرش هنری را زنده نگه میدارد.
بازیگرانی که کتاب را بستند
عدهای از بازیگران مشهور اعلام کردهاند که هرگز حاضر نیستند در پروژه جدید آلن بازی کنند. در این فهرست میتوان نامهایی چون:
- مایکل کین
- کالین فرث
- گرتا گرویگ
را دید که با «نه» خود، آینهای از دغدغههای روزآمد سینما و فرهنگ عامه درباره عدالت اخلاقی به دست دادهاند.
مهارت روایت داوطلبانه یا انکار حقیقت، هر دو بخش آمیختهای از معمای وودی آلن هستند. چه آینده همکاری مجدد با او رقم بخورد و چه نه، این بحث بزرگتر از یک پرونده فردی است و متأثر از تغییر موازین فرهنگی و انتظار مخاطب برای حسابرسی اخلاقی در هنر باقی خواهد ماند.