پاتریک همینگوی، آخرین بازمانده از نسل فرزندان ارنست همینگوی، در ۹۷ سالگی در مونتانا چشم از جهان فروبست. او نه‌تنها میراث ادبی پدرش را پاس می‌داشت، بلکه سال‌ها در قلب حیات‌وحش آفریقا به‌عنوان مربی و نگهبان طبیعت خدمت کرد و تصویری کم‌نظیر از پیوند ادبیات و کنش‌های میدانی برجای نهاد.
ریشه‌ها و سال‌های شکل‌گیری
زادهٔ ۲۸ ژوئن ۱۹۲۸ در کانزاس‌سیتی، پاتریک خردسالی را میان کوبا و کی‌وست فلوریدا گذراند و در نوجوانی همراه ارنست به مأموریت‌های دریایی جنگ جهانی دوم رفت. پس از اخذ مدرک تاریخ و ادبیات از دانشگاه استنفورد و هاروارد (۱۹۵۰)، زندگی‌اش به دو جهت اصلی سوق پیدا کرد:
- حفاظت طبیعت: در دههٔ ۱۹۵۰ از آموزش نخستین محیط‌بانان در کالج مدیریت حیات‌وحش تانزانیا گرفته تا مدیریت برنامه‌های جنگل‌داری در سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO)، او چهره‌ای ماندگار در بوم‌شناسی آفریقا به‌جا گذاشت.
- میراث‌داری ادبی: از دههٔ ۱۹۷۰ مدیریت آثار ارنست Hemingway را بر عهده گرفت، دست‌نوشته‌های ناتمام را ویرایش و منتشر کرد («درست در اولین نور») و نسخه‌های جدید «تپه‌های سبز آفریقا»، «خورشید همچنان می‌دمد» و «وداع با اسلحه» را به علاقه‌مندان معرفی نمود.
پل ادبیات و حیات‌وحش
میراث پاتریک همینگوی فراتر از صرف انتشار آثار پدر است؛ او نشان داد یک نویسنده ویرایشگر می‌تواند با شناخت میدانی طبیعت، جنبه‌های بی‌نظیر زندگی وحش را نیز در کتاب‌ها و فیلم‌های مستند مدنظر قرار دهد. در سال ۲۰۲۲ نیز مجموعه نامه‌های او و ارنست با عنوان «بابای عزیز» منتشر شد و جلوه‌ای شخصی و درونی از رابطهٔ پدر و پسر ارائه داد.
پاتریک همینگوی در پایان، نمونه‌ای از زندگی‌ای بود که میان دو جهان به حرکت درآمد: جهان قلمرو دشت‌های آفریقا و قلمرو ادبیات جهانی. امروز، صدای گام‌های او در طبیعت و ورق‌های نسخه‌های جدید همینگوی همچنان زنده است و الهام‌بخش نسل‌هایی که می‌خواهند هم در بوم‌شناسی و هم در ادبیات، ردپایی پایدار برجای بگذارند.
