صنعت درگیر کمبود ارز و انرژی است برنامهریزی دولت برای تأمین اقلام ضروری و تداوم تولید
ابعاد کمبود ارز و انرژی در صنعت کشور
صنعت ایران این روزها زیر فشار سنگین کمبود ارز و انرژی قرار دارد. افزایش تعرفه برق، محدودیت تأمین گاز و ناترازی ارزی باعث شده بنگاههای تولیدی با کاهش تولید و نوسان در هزینهها مواجه شوند. افت دسترسی به منابع مالی ارزانقیمت نیز روند تأمین قطعات وارداتی و مواد اولیه را کند کرده است.
برای شفافتر شدن وضعیت، مهمترین چالشهای صنایع عبارتند از:
- تاخیر در تخصیص ارز برای واردات ماشینآلات و مواد اولیه
- جهش نرخ برق (۳۲۰ درصد افزایش طی چهار سال) و تقاضای بالای گاز در فصل سرد
- ناترازی انرژی که زیان ۵۰۰ همتی را به صنایع تحمیل کرده است

برنامههای دولت برای تأمین اقلام ضروری و حفظ تولید
دولت برای مواجهه با کمبود ارز و انرژی، چرخهای از مصوبات و سازوکارهای حمایتی را در دست تدوین دارد. بخش عمده اقدامات به شرح زیر است:
- تفویض اختیار تصمیمگیری ارزی به معاونتهای تخصصی وزارت صمت، بهمنظور کاهش صف تخصیص ارز
- تشکیل کارگروه مشترک با وزارت نیرو، گاز و صمت برای مدیریت بحران برق و گاز
- ارائه بستههای مالی و تسهیلات گواهی سپرده خاص برای تأمین سرمایه در گردش
- پیشبینی ذخیره استراتژیک اقلام اساسی در انبارها و تنظیم بازار مصرفکننده
با این تدابیر، دولت میکوشد همواره خطوط تولید فعال بماند و کالاهای پایه مانند فولاد، پتروشیمی، سیمان و لاستیک بدون وقفه در اختیار کارخانهها قرار گیرد. در کنار این اقدامات، برنامهریزی برای توسعه نیروگاههای پراکنده و اسفاده از انرژیهای تجدیدپذیر در دستور کار قرار گرفته تا وابستگی به شبکه سراسری کاهش یابد.
چشمانداز تولید و صادرات در شرایط محدودیت
اگرچه کمبود ارز و انرژی همچنان سایه سنگینی بر صنعت ایران انداخته، اما تجربههای موفق برخی صنایع نشان میدهد با یکپارچگی سیاستها میتوان از بحران عبور کرد. تولیدکنندگانی که زنجیره تأمین خود را با همکاری بانکها و شرکتهای تامینکننده داخلی تقویت کردهاند، توانستهاند سهم قابلتوجهی از بازارهای صادراتی را حفظ کنند و حتی توسعه دهند.
در نهایت، ترکیب تدابیر کوتاهمدت (مانند مصوبات اضطراری و بستههای حمایتی) و تدابیر بلندمدت (سرمایهگذاری در انرژی سبز و تولید قطعات داخلی) کلید عبور از مشکلات پیشروی صنعت خواهد بود. استمرار همکاری بخش دولتی و خصوصی میتواند مسیر پایداری تولید را تضمین کرده و نیازهای اساسی مردم را در شرایط سخت نیز پاسخگو باشد.







